நல்லாட்சி அரசின் இரட்டை நிலைசெயற்பாடு - செ.சிறிதரன்
விடுதலைப்புலிகளுக்கு எதிரான யுத்தத்தை நடத்தி
அதில் வெற்றி பெற்ற ஜனாதிபதி மஹிந்த ராஜபக்க்ஷ தலைமையிலான அரசாங்கம் வெற்றவாதப் போக்கில் ஏதேச்சதிகாரத்தை நோக்கிய அரசியல் பயணத்தை மேற்கொண்டிருந்தது.
இந்தப் போக்கு யுத்தத்திற்குப் பின்னரான நாட்டின் முன்னேற்றத்திற்குப் பாதகமானது என்பதை உணர்ந்த எதிர்த்தரப்பினர் சத்தமின்றி, கத்தியின்றி, யுத்தமொன்றை நடத்தினர்.
ஜனநாயகத்தைப் பாதுகாத்து நல்லாட்சியை நிறுவுவதற்கான அந்த முயற்சிக்கு நாட்டின் சிறுபான்மை இன மக்கள் பேராதரவை வழங்கினர்.
பெரும்பான்மை இனத்தவராகிய சிங்களவரும் ஆதரவளித்தனர். அதன் காரணமாக ஏதேச்சதிகார ஆட்சிக்கு முடிவு கட்டப்பட்டது. அதிகார பலம் அத்தனையையும் தன்னகத்தே கொண்டு, நாட்டின் சிறுபான்மை இன மக்களை இன ரீதியாகவும், மத ரீதியாகவும் அடக்கி ஒடுக்கியதுடன் நில்லாமல், வறுமை காரணமாக நலிந்துள்ள மக்களையும் நசுக்கி மோசமான ஒரு சர்வாதிகாரியாக உருமாறவிருந்த ஒரு ஜனாதிபதி வீட்டுக்கு அனுப்பி வைக்கப்பட்டார்.
அவருடைய இடத்திற்கு ஜனநாயகத்தின் மீது பற்றும், நல்லாட்சியின் மீது பிடிப்பும் கொண்ட மைத்திரிபால சிறிசேன என்றதொரு புதிய ஜனாதிபதியை மக்கள் அரியணையில் ஏற்றினர். அரசியல் அதிகார பலம் முழுதும் ஒருங்கிணைக்கப்பட்ட ஜனாதிபதி ஆட்சிமுறைக்கு முற்றுப்புள்ளி வைத்து பாராளுமன்றத்திற்கு நிர்வாக அதிகார பலத்தை அதிகரிக்கப் போவதாக உறுதியளித்து, ஆட்சியமைத்த ஜனாதிபதி மைத்திரிபால சிறிசேனவுக்கு பாராளுமன்றத்திலும் மக்கள் பெரும்பான்மை பலத்தைப் பொதுத் தேர்தலின் ஊடாக வழங்கியிருக்கின்றனர்.
இந்த நிலையில் தமிழ் அரசியல் கைதிகளின் விவகாரம் விஸ்வரூபமெடுத்திருக்கின்றது. இது நல்லாட்சி புரிவதாகக் கூறப்படும் அரசாங்கத்துக்கும் தமிழ் மக்களுக்கும் இடையிலான அரசியல் உறவைப் பதம் பார்க்கத்தக்க வகையில் மோசமடைந்திருப்பதைக் காண முடிகின்றது.
பயங்கரவாதிகளாக சித்திரிக்கப்பட்ட விடுதலைப்புலிகளை முன்னைய அரசாங்கம் இராணுவ ரீதியாகத் தோற்கடித்து, ஐந்து வருடங்களைக் கடந்த நிலையிலும், விடுதலைப்புலிகளுக்கு உதவினார்கள், ஒத்துழைத்தார்கள் என்ற சந்தேகத்தின் பேரிலும், குற்றச்சாட்டுக்களின் பேரிலும் பயங்கரவாதத் தடைச்சட்டத்தின் கீழ் கைது செய்யப்பட்ட அரசியல் கைதிகளை விடுதலை செய்வதில் அக்கறையற்றிருந்தது.
அக்கறையற்றிருந்தது என்பதைவிட, அவர்களை வாழ்நாள் முழுவதும் சிறைச்சாலைகளுக்குள்ளேயே வைத்திருக்க வேண்டும் என்ற நோக்கத்துடன் செயற்படுவதைப் போன்று நடந்து கொண்டது.
ஆயிரத்துக்கும் மேற்பட்ட தமிழ் அரசியல் கைதிகள் இவ்வாறு விசாரணையின்றியும், விடுதலையின்றியும், சிறைச்சாலைகளில் அடைத்து வைக்கப்பட்டிருந்த நிலையில் அரசாங்கத்திடம் தொடர்ச்சியாக அந்தக் கைதிகள் விடுதலை கோரிவந்தார்கள்.
அத்துடன் வெளி அழுத்தங்கள் காரணமாகவும் இந்த எண்ணிக்கை படிப்படியாகக் குறைந்து இப்போது இருநூறுக்கும் மேற்பட்ட எண்ணிக்கையில் வந்து நிற்கின்றது.
சிறைக்கைதிகளும் மனிதர்களே என்ற சிந்தனையை வெளிப்படுத்துகின்ற வாசகம் கொழும்பு மகசின் சிறைச்சாலையின் வெளிச்சுவரில் பொறிக்கப்பட்டிருக்கின்றது. வெளியில் உள்ளவர்கள் அதனைப் பார்த்துச் செல்கின்றார்கள். சில வேளைகளில் பலர் அதுகுறித்து ஆழமாகச் சிந்திக்கின்றார்கள். ஆனால் அந்த வாசகத்தை அங்கு பொறித்த அரசாங்கத்திற்கும் சிறைச்சாலை அதிகாரிகளுக்கும் அதன் முழு அர்த்தமும் புரிந்திருப்பதாகத் தெரியவில்லை.
அந்த வசனத்தின் உட்பொருளை அவர்கள் புரிந்திருப்பார்களேயானால், அங்குள்ள அரசியல் கைதிகளை அவர்கள் நேரத்திற்கே விடுதலை செய்திருப்பார்கள். பொதுமன்னிப்பளித்து தங்களை விடுதலை செய்ய வேண்டும் என்று தமிழ் அரசியல் கைதிகள் தொடர்ச்சியாக உண்ணாவிரதப் போராட்டம் நடத்த வேண்டிய நிலைக்கு ஆளாகியிருக்க மாட்டார்கள்.
பயங்கரவாதத் தடைச்சட்டத்தின் கீழ் தடுத்து வைக்கப்பட்டுள்ள தமிழ் அரசியல் கைதிகளை விடுதலை செய்வதற்கு விருப்பமில்லாத அதிகாரிகள்,
அவர்களுக்கு எதிராக சரியான முறையில் குற்றங்களைச் சுமத்த முடியாதவர்களாகவே இருக்கின்றார்கள். இதற்கு இரண்டு சம்பவங்கள் உதாரணமாகக் கூறத்தக்க வகையில் அமைந்திருக்கின்றன.
பருத்தித்துறை நாவலடி என்ற இடத்தில் 2007 ஆம் ஆண்டு ஜனவரி மாதம் முதலாம் திகதி சுற்றுக் காவல் நடவடிக்கையில் ஈடுபட்டிருந்த இராணுவத்தினர் மீது விடுதலைப்புலிகள் நடத்திய கிளேமோர் தாக்குதல் ஒன்றில் திசாநாயக்க என்ற இராணுவ சிப்பாய் ஒருவர் கொல்லப்பட்டார்.
இவரைக் கொலை செய்ததாக குற்றம் சுமத்தி, பூபால் மாமா என்று அழைக்கப்படும் இரத்தினம் பூபாலபிள்ளை என்பவருக்கு எதிராக யாழ். மேல் நீதிமன்றத்தில் சட்டமா அதிபரினால் வழக்கு தாக்கல் செய்யப்பட்டிருந்தது. இந்த வழக்கில் எதிரியாகிய பூபால் மாமா தானே விரும்பி அளித்த ஒப்புதல் வாக்குமூலம் மாத்திரமே சாட்சியமாக முன்வைக்கப்பட்டிருந்தது.
சட்டமா அதிபரின் கூற்றுப்படி 2007 ஆம் ஆண்டு ஜனவரி மாதம் முதலாம் திகதி இந்தச் சம்பவம் நடைபெற்றிருந்தது.
ஆனால், இந்தக் கொலைச் சம்பவத்தில் குற்றம் சாட்டப்பட்டவரை யுத்தம் முடிவுக்கு வந்த காலப்பகுதியாகிய 2009 ஆம் ஆண்டு மே மாதம் 16 ஆம் திகதி ஓமந்தையில் வைத்து படையினர் கைது செய்திருந்தனர். இவரை விசாரணை செய்ததாகக் கூறப்படும் பொலிஸ் அத்தியட்சகர் ஜகத் பொன்சேகா தன்னிடமே இவர் தனது ஒப்புதல் வாக்குமூலத்தை அளித்ததாக நீதிமன்றத்தில் சாட்சியமளித்தார்.
எதிரியாகிய பூபால் மாமா ஏதோ கூற விரும்புவதாகவும், அவருடைய வேண்டுகோளை நிறைவேற்றுமாறு பயங்கரவாதத் தடுப்பு பொலிஸ் பிரிவின் பணிப்பாளர் தனக்கு உத்தரவிட்டதையடுத்தே தான் அவரிடம் அவருடைய ஒப்புதல் வாக்குமூலத்தைப் பெற்றதாக பொலிஸ் அத்தியட்சகர் ஜகத் பொன்சேகா நீதிமன்றத்தில் தெரிவித்திருந்தார்.
அவருடைய சாட்சியத்தை நீதிமன்றத்தில் மறுத்துரைத்த எதிரி பூபால் மாமா அந்த பொலிஸ் அதிகாரியைத் தான் காணவே இல்லையென்றும், எவருக்கும் தான் ஒப்புதல் வாக்குமூலம் அளிக்கவில்லை என்றும் நீதிபதி முன்னிலையில் சாட்சியமளிக்கையில் தெரிவித்தார்.
வழக்கு விசாரணையின் முடிவில் தீர்ப்பளித்த யாழ் மேல் நீதிமன்ற நீதிபதி இளஞ்செழியன், நீதிமன்றத்தில் உதவி பொலிஸ் அத்தியட்சகர் அளித்த சாட்சியத்தில், அவருக்கு பணிப்புரை வழங்கியதாகக் குறிப்பிட்ட பயங்கரவாதத் தடுப்பு பிரிவின் பணிப்பாளர் யார்? அவருடைய பெயர் என்ன? எதிரி அந்தப் பணிப்பாளரிடம் தெரிவிக்க விரும்பியிருந்த தகவல் என்ன? எதிரியின் விருப்பத்தை அல்லது தேவையை அந்தப் பணிப்பாளரிடம் கொண்டு சென்றவர் யார்? என்பது போன்ற எந்த விடயமும் தெளிவுபடுத்தப்படவில்லை.
எதிரியிடமிருந்து பெற்றதாகக் கூறப்படுகின்ற ஒப்புதல் வாக்குமூலம் சம்பந்தமாக மேற் குறிப்பிட்ட விடயங்கள் உதவி பொலிஸ் அத்தியட்சகரினால் காண்பிக்கப்படவில்லை.
எதிரி உதவி பொலிஸ் அத்தியட்சகர் அளித்த சாட்சியத்தை மறுத்துரைத்துள்ளார். எதிரி தனது சாட்சியத்தில் கொலைச் சம்பவம் நடைபெற்றபோது, தான் வன்னியில் இருந்ததாகத் தெரிவித்துள்ளார். அத்துடன் சம்பவம் நடைபெற்று இரண்டு வருடங்களின் பின்னர் ஓமந்தையில் வைத்தே தன்னைக் கைது செய்ததாகவும் எதிரி தெரிவித்துள்ளார்.
எதிரியின் ஒப்புதல் வாக்குமூலத்தைப் பதிவு செய்ததாகக் கூறிய உதவி பொலிஸ் அத்தியட்சகரைத் தான் காணவில்லை என்று கூறி, அந்த ஒப்புதல் வாக்குமூலத்திற்கும் தனக்கும் சம்பந்தம் இல்லை என்று எதிரி தனது சாட்சியத்தில் கூறியுள்ளார்.
இங்கு அளிக்கப்பட்ட சாட்சியங்களில், எதிரி யாருடைய தடுப்புக்காவலில் வைக்கப்பட்டிருந்தார், சட்டரீதியான தடுப்புக்காவலிலா அல்லது முரணான தடுப்புக்காவலிலா என்பது தொடர்பிலான எதிரியின் தடுப்புக்காவல் உத்தரவுப் பத்திரம் எதுவும் நீதிமன்றத்தில் சமர்ப்பிக்கப்படவில்லை.
எனவே, எதிரி சுதந்திரமாக, சுயவிருப்பத்தின் பேரில்தான் தனது குற்ற ஒப்புதல் வாக்குமூலத்தை வழங்கினார் என்பதை நிரூபிப்பதற்கு அரச தரப்பு தவறிவிட்டது. அதனால், எதிரி அளித்ததாகக் கூறப்படுகின்ற குற்ற ஒப்புதல் வாக்குமூலத்தை நீதிபதி நிராகரிப்பதாகக் கூறியிருந்தார்.
பயங்கரவாதத் தடைச்சட்டத்தின் கீழ் குற்றம் சாட்டப்படுகின்ற ஒருவர் ஒரு சம்பவத்தைப் பற்றி பொலிஸாருக்கு அல்லது அவரை விசாரணை செய்கின்ற அதிகாரிக்குத் தெரிவிக்கின்ற தகவல்களையே அவருக்கு எதிரான சாட்சியமாகப் பயன்படுத்தி அவற்றை நிரூபித்து அவரைக் குற்றவாளியாக்கி தண்டனை விதிக்கின்ற நடைமுறை மேற்கொள்ளப்பட்டு வருகின்றது,
ஒப்புதல் வாக்குமூலம் என்பது சுயவிருப்பத்தின்பேரில், சுதந்திரமாகவும், எவருடைய வற்புறுத்தலுமின்றி வழங்கப்பட வேண்டிய ஒன்றாகும் என்று சட்டம் குறிப்பிடுகின்றது. பயங்கரவாதத் தடைச்சட்டத்தின் கீழ் படையினரால் சந்தேகத்தின்பேரில் கைது செய்யப்படுகின்ற ஒருவர் சுயமாக, சுதந்திரமாக சாட்சியமளிக்கத்தக்க வகையிலான சூழலில் இருப்பார் என்று எதிர்பார்க்கவே முடியாது.
ஏனெனில் படையினர் பயங்கரவாதத் தடைச்சட்டம் மற்றும் அவசரகாலச் சட்டம் என்பவற்றின் கீழ் தமக்கு வழங்கப்பட்டுள்ள அதீத அதிகாரங்களை நியாயமான முறையில் நேர்மையாகப் பயன்படுத்தினார்கள் என்று கூறுவதற்கில்லை.
விடுதலைப்புலிகளையும் அவர்களுடைய ஆதரவாளர்களையும் எதிரிகளாக நோக்குகின்ற போக்கே படைத்தரப்பினரிடம் மேலோங்கியிருக்கின்றது. படையினர் மாத்திரமல்ல பொதுமக்களிடையேயும், அதிகாரிகள் நீதி விசாரணையாளர்களிடமும் இதே மனப்பாங்கே காணப்படுகின்றது. சிங்களவர்களாகிய அவர்கள் எங்கள் படையினர் என்றே இராணுவத்தினரைக் குறிப்பிடுகின்றார்கள். இந்த நிலையில் பருத்தித்துறை நாவலடி கிளேமோர் கண்ணிவெடி தாக்குதலில் இராணுவ வீரர் ஒருவர் கொல்லப்பட்ட சம்பவத்தில், சம்பவம் நடைபெற்ற நேரத்தில் வன்னிப்பிரதேசத்துடன் எந்தவிதமான தொடர்புமற்ற நிலையில் வன்னியில் இருந்த ஒருவர் மீது குற்றம் சுமத்தி அவருக்கு எதிராகக் கொலைக்குற்றம் சுமத்தப்பட்டிருந்தது.
இதேபோன்று மற்றுமொரு வழக்கிலும் குற்ற ஒப்புதல் வாக்குமூலம் சட்டமா அதிபர் திணைக்களத்தினால் விசித்திரமாக கையாளப்பட்டிருக்கின்றது. இதனை சட்டத்தரணி தவராசா வெளிக்கொணர்ந்துள்ளார். கடந்த 2004 ஆம் ஆண்டு கருணா அணியைச் சேர்ந்த நான்கு பேரைக் கொலை செய்வதற்காக விடுதலைப்புலிகளுக்கு உதவி புரிந்ததாகக் குற்றம் சுமத்தி கணேசரட்னம் சாந்ததேவன், முருகையா கோமகன் என்ற இருவருக்கு எதிராகக் குற்ற ஒப்புதல் வாக்குமூலத்தை சான்றாகக் கொண்டு இரண்டு வழக்குகள் வவுனியா மேல் நீதிமன்றத்தில் தாக்கல் செய்யப்பட்டிருந்தன.
இந்த வழக்குகளில் குற்ற ஒப்புதல் வாக்குமூலத்தை உரிய சாட்சியமாக ஏற்க முடியாது என மேல் நீதிமன்ற நீதிபதி வி..சந்திரமணி கூறி, எதிரிகள் இருவரையும் அந்தக் குற்றச்சாட்டுக்களில் இருந்து விடுதலை செய்திருந்தார்.
ஆனால், இந்த எதிரிகள் இருவருக்கும் எதிராக கொழும்பு மேல் நீதிமன்றத்தில் அதே குற்ற ஒப்புதல் வாக்குமூலத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டு ஒரு வழக்கு தாக்கல் செய்யப்பட்டிருந்தது. வவுனியா மேல் நீதிமன்றத்தில் நிராரிக்கப்பட்ட அதே ஒப்புதல் வாக்குமூலத்தின் அடிப்படையில் கொழும்பு மேல் நீதிமன்றத்தில் வழக்கைத் தொடர்ந்து விசாரணை செய்யுமாறு சட்டமா அதிபர் திணைக்களம் ஆலோசனை வழங்கி வழிகாட்டியிருந்தது.
இந்த முரண்பட்ட நிலைமையைச் சுட்டிக்காட்டிய சட்டத்தரணி தவராசா, வடக்கிற்கு ஒரு சட்டமா அதிபரும், தெற்கிற்கு மற்றுமொரு சட்டமா அதிபருமா செயற்படுகின்றார்கள். ஒரு நாட்டிற்குள் ஏன் இந்த நிலைமை என நீதிமன்றத்தில் கேள்வி எழுப்பியிருந்தார்.
குற்ற ஒப்புதல் வாக்குமூலம் நிராகரிக்கப்பட்டதை வவுனியா மேல் நீதிமன்றம் எழுத்து மூலமாக சட்டமா அதிபருக்கு அறிவித்திருந்த போதிலும், அதனைக் கவனத்திற் கொள்ளாமல் வவுனியாவில் ஒரு வகையிலும் கொழும்பில் அதற்கு முரண்பட்ட வகையிலும் சட்டமா அதிபர் நடந்து கொள்வது ஏன் என்றும் தவராசா வினவியிருந்தார்.
தமிழ் அரசியல் கைதிகள் விடயத்தில் சட்டமா அதிபர் திணைக்களம் இவ்வாறு முரண்பட்ட வகையில் நடந்து கொள்வது ஒருபுறமிருக்க, கைது செய்யப்படுகின்ற தமிழ் அரசியல் கைதிகள் மீது ஏதோ சாட்டுக்காக எதையாவது தெரிவித்து, அவர்கள் குற்ற ஒப்புதல் வாக்குமூலம் வழங்கினார்கள் என்று சாட்சியத்தைத் தயார் செய்து நீதிமன்றத்தில் வழக்கு தாக்கல் செய்கின்ற போக்கே காணப்படுகின்றது.
இத்தகைய குற்ற ஒப்புதல் வாக்குமூல சாட்சியத்தைத் தயார் செய்வதற்காக நீண்ட காலத்தை அவகாசமாகப் படையினரும் பொலிஸாரும் எடுத்துக் கொள்கின்றார்கள்.
இதன் காரணமாகவே, யுத்தம் முடிவுக்கு வந்து ஆறு ஆண்டுகளுக்கு மேலாகிவிட்ட போதிலும், அரசியல் கைதிகளின் பிரச்சினை தொடர்ந்து இழுபட்டுக் கொண்டிருக்கின்றது.
தமிழ் அரசியல் கைதிகள் பொதுமன்னிப்பின் கீழ் விடுதலை கோரி, உண்ணா விரதப் போராட்டத்தை நடத்தியதையடுத்து நவம்பர் 7 ஆம் திகதிக்கிடையில் பிரச்சினைக்கு முடிவு காணப்படும் என்று ஜனாதிபதி மைத்திரிபால சிறிசேன உறுதியளித்திருந்ததையடுத்து பிரதமர் நவம்பர் 9 ஆம் திகதி 31 அரசியல் கைதிகள் பிணையில் விடுவிக்கப்படுவார்கள் என்று திகதி குறிப்பிட்டு அறிவித்திருந்தார்.
நாட்டின் அதியுயர் தலைவர்களாகிய இருவருடைய வாக்குறுதிகளும் உரிய முறையில் நிறைவேற்றப்படவில்லை.
நவம்பர் 9 ஆம் திகதி சிறைச்சாலைகளில் இருந்து பிணைவிடுதலையை எதிர்நோக்கி, நீதிமன்றத்திற்குச் சென்ற கைதிகளுக்குப் பிணை வழங்கப்படவில்லை. சட்டத்தரணிகள் பிணை விண்ணப்பம் செய்தபோது அதற்குரிய பரிந்துரை சட்டமா அதிபரிடமிருந்து நீதிமன்றத்திற்கு கிடைக்கவில்லை என தெரிவித்து நீதிபதி வழக்கை 24 ஆம் திகதிக்கு தவணையிட்டிருந்தார். இதனையடுத்து அந்தக் கைதிகள் மீண்டும் சிறைச்சாலைக்குக் கொண்டு செல்லப்பட்டார்கள்.
அவர்களுக்குப் பின்னாலேயே பிணை வழங்கப்படுபவர்களின் பெயர்ப்பட்டியல் ஒன்று சிறைச்சாலை ஆணையாளருக்கு அனுப்பி வைக்கப்பட்டது.
இதனையடுத்து காலையில் பிணை மறுக்கப்பட்டு தவணையிடப்பட்ட வழக்குகள் தொடர்பில் சட்டமா அதிபர் திணைக்களம் சுமார் 3, 4 மணித்தியாலங்களுக்குள் உரிய ஆவணங்களைத் தயார் செய்து பிணை விண்ணப்பத்தை நீதிமன்றத்தில் தாக்கல் செய்ததையடுத்து, அவர்களுக்கு நீதிமன்றம் பிணை வழங்கியது.
இரண்டு வருடங்கள் தொடக்கம் பத்து பதினைந்து வருடங்களாக சிறைச்சாலைகளில் தடுத்து வைக்கப்பட்டிருக்கின்ற தமிழ் அரசியல் கைதிகளுக்கு பிணை வழங்குவதற்கு அல்லது அவர்களை விடுதலை செய்வதற்குரிய ஆவணங்களைத் தயார் செய்ய முடியாதிருந்த சட்டமா அதிபர் திணைக்களம் இந்த 30 பேருடைய விடயத்தில் மாத்திரம் எவ்வாறு 3, 4 மணித்தியாலங்களில் தேவையான ஆவணங்களைத் தயார் செய்ய முடிந்தது என்ற கேள்வி இங்கு இயல்பாகவே எழுகின்றது.
சட்டமா அதிபர் திணைக்களத்தின் இந்த நடவடிக்கையானது, ஒரு விடயத்தை மிகத் துல்லியமாக எடுத்துக் காட்டுவதாக அமைந்திருக்கின்றது. மனமுண்டானால் இடமுண்டு என்ற பொன்மொழியின் உண்மைத் தன்மையை இந்த நடவடிக்கை வெளிப்படுத்தியிருக்கின்றது. எனவே தமிழ் அரசியல் கைதிகளின் விடயத்தில் சட்டமா அதிபர் திணைக்களமும்சரி, அரசாங்கமும் சரி மனம் வைத்துச் செயற்பட்டால், அவர்களுக்குப் பொதுமன்னிப்பு வழங்க முடியும். அதில் எந்தவிதமான சந்தேகமும் கிடையாது.
வடமாகாண முதலமைச்சர் விக்னேஸ்வரன் தலைமையில் வடமாகாண அமைச்சர்கள் நான்கு பேரையும் சந்தித்த ஜனாதிபதி மைத்திரிபால சிறிசேன, தமிழ் அரசியல் கைதிகளை விடுதலை செய்வதைத் தான் எதிர்க்கவில்லை என்பதைத் தெளிவாகக் கூறியிருக்கின்றார். ஆனாலும், அவர் மற்றுமொரு விடயத்தையும் அவர்களிடம் அழுத்தமாக சுட்டிக்காட்டியிருக்கின்றார்.
தமிழ் அரசியல் கைதிகளை விடுதலை செய்தால், விடுதலைப்புலிகளை இந்த அரசாங்கம் விடுதலை செய்துவிட்டது என்று நாட்டின் தென்பகுதியில் உள்ள சிங்கள மக்கள் மத்தியில் பிரசாரம் செய்து, பதவியேற்று இரண்டு மாதங்களே ஆகின்ற புதிய அரசாங்கத்தை பதவியில் இருந்து நீக்கிவிடுவதற்கு சிலர் தயாராக இருக்கின்றார்கள் என அவர் கூறியிருக்கின்றார்.
தமிழ் அரசியல் கைதிகள் சட்டத்திற்கு அமைவாக தடுத்து வைக்கப்பட்டிருக்கின்றார்களா அல்லது சட்டத்திற்கு விரோதமாக அடைத்து வைக்கப்பட்டிருக்கின்றார்களா என்று ஆராய்ந்து பார்ப்பதற்கு அப்பால், அரசியல் ரீதியாக அவர்களை விடுதலை செய்வது குறித்து சிந்திக்கின்ற நிலைமையிலேயே இந்த நல்லாட்சிக்கான அரசாங்கம் செயற்பட்டுக் கொண்டிருக்கின்றது.
விடுதலைப்புலிகள் அமைப்பில் முழு நேர உறுப்பினர்களாக இருந்து ஆயுதப் பயிற்சி மற்றும் அரசியல் செயற்பாட்டுப் பயிற்சி என அரசாங்கத்திற்கு எதிரான போராட்டத்திற்குரிய பலவகையான பயிற்சிகளைப் பெற்று போர்க்களத்தில் நேருக்கு நேர் நின்று சண்டையிட்டவர்கள் உட்பட 11 ஆயிரம் முன்னாள் விடுதலைப்புலி இயக்க உறுப்பினர்களை அரசாங்கம் புனர்வாழ்வு பயிற்சியின் பின்னர் விடுதலை செய்திருக்கின்றது.
அத்தகைய விடுதலைப்புலிகள் சமூகத்தில் சுதந்திரமாக நடமாடுகையில், சிறைச்சாலைகளில் அவர்களுக்கு உதவி புரிந்தார்கள் என்ற சந்தேகத்தின் பேரில் கைது செய்யப்பட்ட விடுதலைப்புலி சந்தேக நபர்களை விடுதலை செய்வதன் மூலம் நாட்டுக்கு ஆபத்து ஏற்பட்டுவிடும் என்று அஞ்சுவதை ஏற்றுக்கொள்ள முடியாது.
அத்தகைய அச்சம் அர்த்தமற்றதாகும். அது ஓர் அரசியல் ரீதியான சாட்டாகுமே தவிர வேறு ஒன்றுமில்லை.
விடுதலைப்புலிகளுக்கு உதவி செய்தார்கள் என்பதற்காக சந்தேகத்தின்பேரில் கைது செய்யப்பட்டுள்ள தமிழ் அரசியல் கைதிகளை ஏதோ ஒரு அரசியல் தேவைக்காக, அரசியல் நிகழ்ச்சி நிரலுக்காகவே அரசாங்கம் பொதுமன்னிப்பளித்து விடுதலை செய்ய மறுத்து வருகின்றது என்றே எண்ண வேண்டியிருக்கின்றது. அந்த வகையிலேயே முரண்பட்ட வகையில் தமிழ் அரசியல் கைதிகளின் விடயத்தை சட்டமா அதிபர் திணைக்களமும், அரசாங்கமும் கையாண்டு வருகின்றன.
இனங்களுக்கிடையில் நல்லிணக்கத்தை உருவாக்குவதை முன்னிலைச் செயற்பாடாகக் கொண்டுள்ள புதிய அரசாங்கம், தமிழ் அரசியல் கைதிகள் விடயத்தில் சட்ட ரீதியாக நடந்து கொள்வதாக வெளியில் காட்டிக்கொண்டு உள்ளூர் அரசியல் ரீதியாகவே செயற்பட்டுக் கொண்டிருக்கின்றது. அரசாங்கத்தின் இந்த இரட்டை நிலைச் செயற்பாடு அல்லது மூடுமந்திரச் செயற்பாடானது தமிழ் மக்களுக்கும் அரசாங்கத்திற்கும் இடையில் நல்லிணக்கத்தை உருவாக்குவதற்கு பதிலாக அரசியல் ரீதியாகத் துருவப்படுவதற்கே வழி வகுக்கும் என்பதில் எந்தவிதமான சந்தேகமுமில்லை.
